سر کج کن و بریز ظرف کثیف را...

این اولین باریه که اینجا مینویسم. نمیدونم اینجا رو قراره کی بخونه.نمیدونم موندنم تو این خونه چقدر میخواد طول بکشه. اصلا نمیدونم با اینجا ام مثل بوی ریحان قبلیم اخت میشم یا نه! نمیدونم قراره اینجا از اتفاقای خوب بنویسم یا بد...ولی کاش خوب باشه...کاش...

+امشب تو هیئت، سرِ روضه ی آخر خوندنِ پناهیان، نمیتونستم گریه کنم! نه که نخام، از غصه داشتم متلاشی میشدم و برا همین نمیتونستم گریه کنم...پناهیان گفت امشب شب حسرته! بره هرکی حاجت داره، گرفتارا برن، اونایی که کار دارن برن، اونایی که راحت نیستن برن...شبِ رفتنه! گفت امشب، شبِ با همه ی وجود حس کردنِ "یا لیتنا کنا معکِ" ! حسین! کاش بودیم ما اونجا...کاش با تو بودیم و کنارِ تو بودیم...
من، مث بچه ای نبودم که میبینه عروسکشو داره آب میبره. من، بچه ای نبودم که مادرش میخاد تنبیهش کنه. من حتی، مث مریض داری نبودم که عزیزش تو تب و عذابه! همه ی دست و پا زدنای این آدما ممکنه پاسخ بده...ممکنه کسی عروسکِ اون بچه رو براش بگیره و بیاره، اون مادر ممکنه دلش به رحم بیاد و بچشو ببخشه، حتی اون مریض ممکنه شفا پیدا کنه و خوب بشه! ولی تاریخ چی؟ تاریخ میتونه عوض شه؟
امشب معنی واقعی حسرتو فهمیدم...حسرتِ عوض نشدنِ تاریخ! "یا لیتنا" به نظرم فقط برای "کنتُ معک" نیست! برای لحظه لحظه های عاشوراست... لیتنا برای تمام لحظه هاییه که عباس بالا سرِ خیمه ها نبود. برای متر به متر دویدن بچه ها تو بیابونه. برای ندایِ بی پاسخِ "هل من ناصر"... و حسرت، برای واقعیتی است که کوچکترین تغییری نمیکند. بعد 1400 سال، به همان تلخی و دردناکی!

+سر کج کن و بریز ظرف کثیف را
از من فقط همین دل خود را نگاه دار
ای تو تمام آنچه که ماندی به ظرفِ دل
می آیم و حرمت، در حوض جان ندار
چون آب خضر و دلم چون ماهی کپور
میرقصد و هوا برایش تو میشوی
ماهی که جان گرفت از شوق بوی یار